VSO bij einde dienstverband

Eiser heeft in de periode van februari 2019 tot en met november 2020 op basis van een arbeidsovereenkomst gewerkt bij Sumo, een Aziatisch restaurant, als kelner. Hij stelt dat Sumo geen aanbod voor vaste arbeidsomvang heeft gedaan en vordert €1.145,62 netto achterstallig loon over de periode van maart 2020 tot een met 4 november 2020.     Sumo verweert zich stellende dat er niet met terugwerkende kracht een beroep kan worden gedaan op genoemd artikel omdat partijen in mei 2020 een vaststellingsovereenkomst hebben gesloten waarin nieuwe afspraken zijn gemaakt over de arbeidsomvang die dienen te prevaleren. De vordering zal dan ook moeten worden afgewezen, aldus Sumo.

De rechter oordeelt als volgt. Blijkens de Memorie van Toelichting heeft de oproepkracht het recht om binnen 1 maand, nadat de arbeidsovereenkomst twaalf maanden heeft geduurd, een aanbod voor een vaste arbeidsomvang te krijgen. Onbetwist staat vast dat Sumo een dergelijk aanbod niet heeft gedaan, waardoor eiser gedurende de periode waarin het aanbod niet is gedaan recht heeft op loon over de arbeidsomvang in de voorafgaande periode van twaalf maanden.

Ten aanzien van Sumo’s argument omtrent de vaststellingsovereenkomst, stelt de rechter het volgende. De stellingen, overlegde stukken en de verklaring van eiser maken voldoende aannemelijk dat eiser deze afspraken niet zou hebben gemaakt als hij wist dat hij het recht heeft om eerdergenoemd aanbod te krijgen. Sumo heeft eiser niet gewezen op dit recht waardoor eiser niet wist dat hij door het sluiten van de overeenkomst afstand deed van zijn rechten.

De rechter veroordeelt Sumo dan ook tot het betalen van €1.145,62, te vermeerderen met een wettelijke verhoging van 25%.

Rechtbank Amsterdam, 8 oktober 2021, ECLI:NL:RBAMS:2021:5723.